ध्रुवताराविहीन चराहरूको बथान 🌌 (The Flock Without a North Star)

विशाल मैदानपारि, असीमित आकाशमुनि, एउटा ठूलो चराहरुको बथान बस्थ्यो। ती चराहरू जवान थिए—शक्तिशाली, उत्साही, र अधैर्य। उनीहरूको पखेटाले आगोझैँ ताल बजाउँथ्यो, स्वरहरूले विद्रोहको गूँज निकाल्थ्यो।

एकदिन, बथानले एकसाथ पखेटा फटाफट हान्यो।

“हामी पुराना बाटोहरू पछ्याउँदैनौं!” उनीहरूले चिच्याए।
“हामी गोलैगोल मात्र घुमेर थाक्दैनौं! हामी स्वतन्त्र उड्छौं!”

त्यसपछि सबै आकाशमा उचालिए – छिटो, अझ उचालिएर, बादलभरि छरिए। उनीहरूले थाहा पाएका कुरा एउटै थियो: के नगर्नु छ भन्ने। पुराना बाटा होइन, खाली घुम्ती होइन, खाली गन्तव्यबिहीन वाचा होइन।

तर हावा बदलियो। आँधी आयो। कोही पूर्वतिर लागे, कोही पश्चिमतिर, कोही दक्षिणतिर झरे, कोही उत्तरतिर चढे। एकतामा रहेको बथान छिन्नभिन्न भयो।

घण्टौँ उडिसकेपछि उनीहरू थाक्न थाले। पखेटा काँप्न थाले, घाँटी सुख्खा भयो। अनि एउटाले हतास हुँदै सोध्यो:

“अनि हामी कहाँ जाँदैछौं?”

मौन।

कसैसँग जवाफ थिएन। उनीहरूले के अस्वीकार गर्ने भनेर थाहा पाएका थिए, तर के चाहन्छन् भनेर कसैले सहमति गर्न सकेन।

त्यसैबेला, टाढाबाट हेरेका केही वृद्ध चराहरू बथानतिर उडे। उनीहरूको पखेटा पुराना भए पनि आँखाहरू अझै चम्किरहेका थिए। तिनीहरू मध्ये एकले शान्त स्वरमा भन्यो:

“तिमीहरूमा साहसको कमी छैन। तिमीहरूमा शक्ति पनि छ। तर यात्रा केवल अस्वीकारमा मात्र बनिँदैन। एउटा तारा चाहिन्छ, एउटै दिशा चाहिन्छ। नभए, पखेटा आँधीसँगै खेर जानेछन्।”

जवान चराहरू मौन भए। उनीहरू आफ्ना आगोझैँ उत्साह गुमाउन चाहँदैनथे। तर बोध गरे – मार्गदर्शन बिना उडान केवल बेमतलब थियो।

त्यसैले, केही समयका लागि, उनीहरूले वृद्धहरूलाई पछ्याए। वृद्धहरूले देखाइदिए – कसरी ताराहरू बाटो देखाउँछन्, बादलभित्र लुकेका चिन्ह, र हावाका धाराले कसरी सहज यात्रा गराउँछ। विस्तारै बथान फेरि एउटै भएर उड्न थाल्यो, तिनका चिच्याहटहरू एउटै लयमा मिसिए।

उनीहरू अझै नयाँ क्षितिजको सपना देख्थे, तर अब उनीहरू आकाशमा स्पष्ट बाटोसहित उड्थे।

के अस्वीकार गर्ने मात्र थाहा हुनु पर्याप्त हुँदैन; के खोज्ने हो र कसरी भन्ने स्पष्ट नभए उत्साह गडबडीमा परिणत हुन्छ। अनुभवीहरूको मार्गदर्शनले अस्थिर पखेटालाई उद्देश्यपूर्ण यात्रामा रुपान्तरण गर्छ।

Category: writings

Copy & Share

ध्रुवताराविहीन चराहरूको बथान
https://bhupalsapkota.com/flock/