कहिलेकाहिँ लाग्छ म अनौठो भएँ बिग्रें ! मलाई अब एउटा नशाले लठ्याएको छ। अनी म आकाशमा उड्दै छु पखेटा पलाए बिना पेट्रोल बिना इन्जिन। अनायास फेरी लाग्छ मेरा पखेतहरु काटिएका छन् म माछा बने बालुवामा छु पानी छैन। परिहरु बोलाई रहेछन स्वागत गान बझिरहेछ अनन्तका धुनहरु माझमा छु म !
यो दुनिया मेरो हो भन्दै हिड्थें। साची दुनिया मेरै रैछ, जबसम्म म त्यस्तो मान्छु !
आकाशतिर हेरिरहें त्यो रातभर ती मेरै मुटुका टुक्रा थिए जो टिलपिल टिलपिल गरिरहे । टिलपिल ताराहरु
म विवस छैन अविवसता स्वीकार्य मान्दिन। यो यस्तै जाला ?
आखाँहरु एकपटकमा धेरै दृश्य हेर्न खोज्छन हेर्न सक्छन ! त्यसको परिणाम म कुनै पल कतै पनी हेरिरहेको हुन्न। दृश्य भ्रम हो ?
अल्छी थिएँ, छू सोचहरूमा चाहिँ होइन !
एउटा सानो झिल्काले त हो टौवा सल्किने ।सम्झनाका तरंगले त्यसरी मुटु अठ्याऊँछन् । ब्यर्थका कुरामा रुमलिन खोजे जस्तो लाग्छ विवशता देखिने कुरा हैन तै, मैले ती याद बिर्सिन नचाहेको थिईन !
एकतमास संसार जे खोज्छ त्यहि खोजिरहेछु म संसारी भएको छु। म आफ्नो रहन सकिन !
जसरि आजसम्म चल्यो त्यसरी चल्छ , चल्थ्यो होला । के मिलेन चलेन !
अरुलाई सच्याउन खोज्ने तन्नेरीले आफुलाई सच्याउन बिर्सेको रैछ !
खेतमा उपल्लो गरोबाट तल्लो गरोमा पानी खसेजस्तो जिन्दगी खस्छ रे !