Bhupal Sapkota
पढेको र परेको, मा, दोस्रो, आत्मीय मान्छु, पहिलो, एकोहोरो हुन्छ रे, उसको कान हुदैन रे, अरुको सुन्दैन रे ..
होश गुमाएर, कसैलाई, माया गर्छु भनेको पीडा, अहिले, होशमा हुँदा, असह्य भयो! गल्ती, जानी – जानी, कसले पो गर्ला र, सायद, भूल गर्नुको मजा नै, यहि हो कि ?
मैले, सोच्न छाडेको, धेरै भैसक्यो, तै, सोच बोक्नेहरु, अनि बाँड्नेहरु, मलाई, राम्रो लाग्छन ! आत्मीय लाग्छन !
विश्वास भन्ने, शब्द र भाव, मा नै, बिश्वास लाग्न, छाडिसक्यो !
मेरा, १० जना साथीले, पालै पालो, तैले मान्छे चिन्दैनस्, भनिरहे, म सुन्दै गए, १० जनाले, १० सै जनालाई, चिनाए, म अझै पनी सुनिरक्छु
अचानक, पर बाट, कसैले बोलायो कि, झैँ, मानें, हैन रैछ! म आजकल, टोलाउने भा छु, यस्तै!
म पीडा, सहन सक्छु, धोका अहँ! धोकामा पीडा त हुन्छ, तर पोल्ने खालको, नरुवाउने!
यता र उता, हिन्दा-हिन्दै, कता न कताको, यता न उताको, भइएछ!
जिन्दगीका, स-साना कुरामा, अल्झेर के गर्नु ? भविष्य बन्ला र ?
एकपल्ट, माया अनुभव गरेको, यो मनले, देखावटीपन, चाडै चिन्छ, र त लाग्छ, अब फेरी त्यो, अनुभव हुन्न कि ..
कहिले काही,मनका कुरा,हाम्लाई पनी भन ।ढुङ्गा जस्तो हैन होला,हाम्रो पनी मन,जिन्दगानी के छ र यार !